FeatBlog
Hier vind je het laatste nieuws over Featback en het onderzoek!
De onderzoekers en ervaringsdeskundigen die zich met Featback bezig houden waarderen jullie bijdrage als deelnemers aan het onderzoek enorm! Daarom vinden we het belangrijk om ook wat terug te geven en een kijkje achter de schermen te geven...
Welk item wil je bekijken?
Ervaringsdeskundigen aan het woord...
"Wanneer besloot jij hulp te zoeken?"
Featback video
"Hoeveel uur hebben deelnemers bij elkaar in dit onderzoek gestopt?"
Ervaringsdeskundigen aan het woord...
"Hoe ervaar je het om ondersteuning te bieden?"
Ervaringsdeskundigen aan het woord... Deel 2
De ervaringsdeskundigen die ondersteuning bieden in het kader van het Featback onderzoek vertellen wanneer zij besloten hulp te zoeken. De komende weken plaatsen we wekelijks een nieuw verhaal.
van 5 verhalen
"Wanneer heb jij besloten hulp te zoeken?"
Dominique
Na een goed gesprek met mijn ouders heb ik besloten om hulp te zoeken. Verschillende mensen in mijn omgeving hadden aan mijn ouders gevraagd of het wel goed met mij ging. Mijn eetstoornis had niet veel moeite met het avondeten, dus mijn ouders hadden lange tijd niks door. Zelf had ik ook geen idee wat er gaande was, ik voelde me goed en was gewoon gezond bezig. Mijn eerste gesprek met een psycholoog was dan ook best confronterend. Ik had nooit verwacht dat ik een eetstoornis zou krijgen, maar dit gesprek zorgde voor veel inzichten. Mijn ouders en ik dachten dat een paar gesprekken wel voldoende zouden zijn, de rest kon ik zelf wel. Mijn psycholoog adviseerde daarentegen om gespecialiseerde hulp te zoeken. Ik moest langs de huisarts en werd doorverwezen voor een intakegesprek. Ik heb hier de juiste hulp gekregen, en ben dankbaar dat ik deze hulp heb gehad. Ik heb er ontzettend veel van geleerd en het was fijn om zoveel mensen om mij heen te hebben, die mij hielpen in de lastige strijd tegen de eetstoornis. Achteraf ben ik ook dankbaar dat er mensen waren die zagen dat het niet goed met mij ging en dat zij dit ook durfde uit te spreken. Zelf had ik dit namelijk echt niet door.
Gabriëlle
Voor mij kwam dat moment toen ik me realiseerde dat wat ik deed niet normaal of gezond meer was en dat het erger zou worden als ik er niks aan zou doen. Een vriendin van mij wist er al wel van en met haar ben ik toen met iemand gaan praten die me verder had kunnen helpen. Helaas heeft dit er niet toe geleid dat ik ook daadwerkelijk hulp kreeg, vermoedelijk omdat diegene niet in de gaten had hoe ernstig het nog zou kunnen worden. Hierna volgden een aantal jaren waarbij ik soms wel hulp kreeg en soms niet, en wisselend gemotiveerd was. Het omslagpunt kwam toen ik enorm veel last kreeg van mijn eetstoornis. Zo wilde ik niet oud worden. Ik ben toen weer hulp gaan zoeken, heb er goed over nagedacht welke hulp bij me zou passen en heb mijn schouders eronder gezet. Alhoewel ik nu hersteld ben en heb geaccepteerd dat dit is hoe het is gelopen, blijft het toch jammer dat het na die eerste keer om hulp vragen zo lang heeft geduurd voordat ik een nieuwe poging heb gewaagd, juist omdat ik er toen nog redelijk vroeg bij was. Het had me veel leed kunnen besparen.
Lizzy
Goede vraag! Ik merkte al een tijdje dat ik het fysiek zwaar begon te krijgen. Ik was destijds actief in de paardensport en mijn lichaam trok dat steeds slechter. Ook reageerde de paarden erop, die beesten zijn net een spiegel! Ze voelden dat het niet goed met mij ging, dus ook met het rijden deden ze niet meer wat ik wilde. Ik was zo gespannen dat ik naar een goede vriendin van mijn moeder ging. Deze vrouw kan bepaalde dingen voelen in je voet wat verbonden is met je lichaam en geest, voetreflexmassage heet dat geloof ik. Aan het einde zei ze letterlijk tegen me: “Lizzy, eet jij wel?” En toen barstte ik in tranen uit en heb ik het toen ik thuis kwam tegen mijn moeder verteld. De volgende dag ging het razend snel! Mijn moeder is een vlotte tante en belde meteen de huisarts. De knop was bij mij om, ik kon niet meer.
Mandy
Ik zat in de tweede klas op de middelbare school en het ging niet heel goed met me. Ik liet dit zo min mogelijk merken, omdat ik niet wilde dat iemand het zag. Toch waren er op school wat vriendinnen die zich zorgen maakten. Ik ben toen eerst met een vertrouwensdocent gaan praten van school, het was heel fijn om iemand te hebben waar ik bij kon delen over mijn gevoelens en de onzekerheden over mezelf en mijn lichaam. Ik ging me vertrouwd voelen bij deze docent. Hij was alleen geen therapeut natuurlijk, waardoor hij het belangrijk vond dat ik ook professionele hulp erbij ging krijgen. In eerste instantie wilde ik niet, ik voelde me net vertrouwd bij hem en dan zou ik het weer bij iemand anders moeten gaan opbouwen. We hebben toen afgesproken dat ik naast de gesprekken met een psycholoog ook met hem kon blijven praten. Dit gaf mij een goed gevoel waardoor ik het aandurfde om professionele hulp te gaan zoeken. De stap is eng, maar ik weet nu dat het zo belangrijk is om er hulp bij te krijgen. “Je hoeft het niet alleen te doen” was een uitspraak die die docent vaak tegen mij zei. Ik begrijp nu heel goed wat hij daarmee bedoelde en zeg dit ook vaak tegen mijn deelnemers om hen te steunen en te laten zien dat hulp vragen geen zwakte is maar juist een hele grote kracht!
Marlous
Een eetstoornis/eetprobleem ontstaat niet van de ene op de andere dag. Zo ook bij mij niet. Ik had dan ook lang niet door dat ik op een ongezonde manier met eten bezig was. Het was meer mijn omgeving die me erop wees. Meerdere malen heeft iemand mij geprobeerd met iemand hierover te laten praten, maar ik zag het probleem zelf niet. Of in ieder geval niet in die mate. Ik had wel door dat ik me niet goed voelde, maar ik dacht op dat moment dat ik wel alles onder controle had en had het idee dat anderen er veel erger aan toe waren.
Toen ik merkte dat ik mijn normale leven eigenlijk niet meer kon leiden zoals ik wilde, ben ik wel gaan nadenken. Ik was hele dagen bezig met wat ik mocht eten en ook mijn werk begon eronder te lijden. Daarnaast werden mijn sociale contacten minder, omdat hier altijd eten/drinken bij kwam kijken en ik daar steeds minder goed mee om kon gaan.
Dát was voor mij het moment om hulp te zoeken. En dat vond ik niet makkelijk... Eerlijk aangeven dat je er zelf niet meer uitkomt en daar anderen bij nodig hebt, vond ik één van de lastigste stappen in het hele proces.
Achteraf gezien ben ik zo blij dat ik die stap toen heb gezet. Het was geen simpele weg, maar door het gevecht aan te gaan, heb ik toen wel mijn leven weer terug gekregen.
Soms denk ik wel eens na over het feit dat anderen eerder zagen dat ik hulp nodig had en vraag ik me af of mij dingen bespaard zouden zijn gebleven als ik de stap naar hulp eerder had gezet. Ik denk dat ik te lang heb gewacht. Iedereen verdient hulp op het moment dat je merkt dat er iets niet goed gaat. Hoe langer je wacht, hoe verder je wegzakt en hoe langer het herstelproces duurt.
Hoeveel uur hebben deelnemers bij elkaar al in dit onderzoek gestopt?
Deze video is begin maart 2019 gemaakt. De huidige aantallen van sommige vragen liggen daarom hoger dan hier aangegeven.
Heb je vragen over het Featback onderzoek? Misschien worden deze wel beantwoord in dit filmpje!
Heb je nog vragen die niet beantwoord worden? Stuur je vraag dan naar zelfhulp.eetstoornissen@rivierduinen.nl of lees meer over het onderzoek op deze website.
Ervaringsdeskundigen aan het woord... Deel 1
De ervaringsdeskundigen die ondersteuning bieden in het kader van het Featback onderzoek vertellen hoe zij het bieden van die ondersteuning ervaren. De komende weken plaatsen we wekelijks een nieuw verhaal.
van 5 verhalen
"Hoe ervaar je het om ondersteuning te bieden aan deelnemers van het onderzoek?"
Marlous
Ik ervaar het bieden van ondersteuning als heel prettig. Ik kan mijn eigen kennis en ervaring inzetten om een ander op sociaal, emotioneel of praktisch gebied een beetje op weg te helpen. Ik zet als het ware mijn eigen 'levensverhaal' hierbij in en hoop een stukje perspectief te geven in het herstel. Ik merk dat ik hoop kan bieden als ik vertel welke ontwikkelingen ik heb doorgemaakt. In de gesprekken en mailwisselingen ervaar ik dat het voor de ander makkelijker is om dingen te delen als ik mijn eigen kwetsbare kant laat zien. Ik vind het mooi als ik een ander hiermee op weg kan helpen, omdat ik zelf heb ervaren dat het heel erg nodig is dat je je begrepen voelt, dat je een plek hebt waar je je verhaal kwijt kunt, waar je volledig wordt begrepen en vaak aan een half woord genoeg hebt. Iedere deelnemer heeft een eigen verhaal en zit in een andere fase; de één staat aan het begin, terwijl een ander te maken heeft met een terugval en hierbij wat ondersteuning kan gebruiken. Het aanvoelen, meedenken en verbintenis creëren vind ik waanzinnig mooi om te doen. Ik zie dat er een nut zit verscholen in mijn eigen ervaringen. Ik kan deze nu inzetten om een ander in een soortgelijke situatie te steunen en dat vind ik heel waardevol.
Mandy
Ik vind het zo bijzonder om er te kunnen zijn voor de deelnemers vanuit mijn eigen ervaring. Toen ik zelf zo diep zat heb ik heel veel gehad aan de herkenning die ik vond bij anderen. Het gevoel niet alleen te zijn gaf me zo’n verademing. Ik was niet de enige en zo gek was het dus allemaal niet wat ik voelde. Om dit nu zelf te kunnen betekenen voor de deelnemers vind ik heel bijzonder. De openheid die de deelnemers hebben in een chat of mailsessie vind ik zo mooi. Ik hoop dat ik op deze manier kan laten zien dat er ook een lichtpuntje is in de donkere tunnel. Zelf had ik nooit gedacht dat ik zou staan waar ik nu sta, en ik hoop dat het hen hoop geeft dat zij daar ook kunnen komen.
Lizzy
Ha, ik ben Lizzy en ik ben één van de ondersteuners van Featback. Eerlijk? Ik vond het in het begin ontzettend spannend. Vooral het chatten.. pfff, zo bang dat ik geen zinnig woord zou kunnen zeggen in die 20 minuten, of dat de internet verbinding mij plots zou gaan verlaten. Nu ik al bijna een half jaar mijn ervaringsdeskundigheid inzet via Featback merk ik dat die onzekerheid helemaal weg is gegaan. Vooral het chatten vind ik juist leuk om te doen! Het idee dat ik op dat moment écht met iemand aan het praten ben en een luisterend oor kan bieden geeft mij veel energie. Ik zie mensen stapjes maken in die acht weken en probeer altijd een positief gevoel mee te geven. Want zeg nou eerlijk? Er zijn altijd wel kleine dingetjes die wél goed gaan en ik vind het belangrijk om daarbij stil te staan. Ik probeer altijd te reflecteren vanuit mijn eigen ervaring en kan me daarom ook goed inleven. In bepaalde situaties voel ik bijna weer even hoe het is om die vreselijke strijd te voelen en wanneer ik mijn laptop dichtklap ben ik dan maar weer dankbaar dat mijn eetstoornis ver achter me ligt.
Gabriëlle
Ha, ik ben Gabriëlle en ik ben ongeveer een jaar geleden voor het eerst benaderd om mee te werken aan het onderzoek naar Featback. De deelnemers die ik tot nu toe heb gehad variëren in leeftijd van 16 jaar tot middelbare leeftijd. Ik vind het erg leuk om mail- en chatondersteuning te geven, omdat het ontzettend divers is. De ene deelnemer heeft al 10 jaar een eetstoornis en een andere weet eigenlijk pas net dat ze een eetstoornis heeft. Ook wat mensen uit de ondersteuning hopen te halen verschilt erg van persoon tot persoon. Soms werk ik heel concreet aan stapjes zetten op eetgebied, soms gaat het over motivatie om te herstellen of over regie durven nemen in een lopende behandeling ergens anders... Om maar een paar voorbeelden te noemen. Naast dat ik het heel leuk vind om de deelnemers tijdens ons contact te zien groeien, vind ik het ook heel belangrijk dat dit onderzoek er is. Natuurlijk wordt de effectiviteit van het programma Featback onderzocht, maar ook in het bijzonder de toegevoegde waarde van contact met ervaringsdeskundigen. Er is namelijk nog helemaal niet zoveel onderzoek gedaan naar het effect van ervaringsdeskundigheid. Vanuit mijn ervaring weet ik dat ervaringsdeskundigheid waardevol is in het herstelproces, maar als we willen dat het meer wordt ingezet in de GGZ, waar momenteel veel moet worden bezuinigd, zal ook met onderzoek moeten worden aangetoond dat het helpt. Ik ben dus heel benieuwd naar de uitkomsten!
Dominique
Het ondersteunen van de deelnemers ervaar ik als heel positief. Ik vind het mooi dat ik met mijn ervaring anderen kan helpen bij hun herstel. Als ervaringsdeskundige hoor ik zoveel verschillende verhalen van de deelnemers en heb ontzettend veel respect voor de openheid van hen. Het is voor mij een uitdaging om in die acht weken tijd aansluiting te vinden bij de deelnemers en te kijken waar ik ondersteuning kan bieden. Het is dan ook bijzonder om te zien hoe in alle verschillende verhalen die de deelnemers schrijven dezelfde punten naar voren komen om te bespreken tijdens de afspraken. Ik vind het dus heel waardevol dat ik deze ondersteuning mag bieden omdat ik er zelf erg veel van leer, maar vooral omdat ik alle deelnemers herstel gun en hoop dat ik op deze manier een kleine bijdrage daaraan kan leveren.
